vrouwen en kinderen

Irene- en Bernhardlaan

500 (circa)

24 (overleden in algemeen kamphospitaal Charitas)

Op 1 april 1942 werden de vrouwen en kinderen uit het kamp aan Boekit Besar overgebracht naar 18 'Europese' woonhuizen met bijgebouwen aan de Prinses Irenelaan en Prins Bernhardlaan in de wijk Talang Semoet. Elk huis had 3 kamers, in ieder huis zaten 30 tot 50 personen. Het kamp was omheind met prikkeldraad. In september 1943 werd het kamp ontruimd naar het vrouwenkamp Poentjak Sekoening in Palembang.

lt. Miyauchi (april 1942-mei 1943); lt. Kato

Inheems politiepersoneel

mw. G.B. Hinch; mw. dr. J. McDowell; Moeder-overste Laurentia

Simons, J.E., In Japanese hands. Australian nurses als POWs (Melbourne 1985)
Warner, L. en J. Sandilands, Women beyond the wire. A story of prisoners of the Japanese 1942-45 (Londen 1982)
Kenny, C., Captives. Australian army nurses in Japanese prison camps (St. Lucia 1986)
Colijn, H., De kracht van een lied. Overleven in een vrouwenkamp (Franeker 1989)
Colijn, H., Song of survival. Women interned (Ashland 1995)
Bemmel, T. van, 50 jaar inzet voor Zuid-Sumatra (Nijmegen 1988)

• Toegang 400, Inv.nr. 2571

mannen; vrouwen en kinderen

RAPWI-kamp, De Concessie

Na de Japanse capitulatie werd Palembang onder Brits toezicht de voorlopige verzamelplaats voor ex-krijgsgevangenen en ex- burgergeïnterneerden uit Pakanbaroe en Belalau. Aanvankelijk konden zij vrij snel via Singapore worden geëvacueerd, maar vanaf september 1945 kwamen ca. 3.000 Nederlanders vast te zitten in een beschermde geallieerde enclave in het westen van de stad. Die bestond uit de woonwijk Talang Semoet, waar tijdens de Japanse bezetting ook burgers geïnterneerd waren geweest, en het KNIL-kampement ten westen van de Kraton. De woonwijk werd in november 1945 omgeven door prikkeldraad. Omdat het in de stad te gevaarlijk was, mochten bewoners de wijk niet verlaten. Voedsel kwam van de gaarkeuken en uit Rode Kruispakketten. In de woonwijk was een boerderij met 100 stuks melkvee. De ex-geïnterneerden uit Belalau hadden lange tijd een tekort aan kleren, omdat verstrekte Japanse kleding onbruikbaar was. In december werden vijf klassen lager onderwijs gestart. In de sociëteit waren toneelvoorstellingen, dansavonden en lezingen. Ook was er een bibliotheek gevestigd. De RAPWI verzorgde de Julianabode, waarin het radionieuws te vinden was. Nadat in oktober 1946 de eerste Nederlandse troepen landden en een geregelde luchtverbinding met Batavia op gang kwam, konden de ex-geïnterneerden uit de wijk alsnog worden geëvacueerd.

Britse militairen; Japanse soldaten

lt. J.D.N. Fremery

vrouwen en kinderen

Irene- en Bernhardlaan

500 (circa)

24 (overleden in algemeen kamphospitaal Charitas)

Op 1 april 1942 werden de vrouwen en kinderen uit het kamp aan Boekit Besar overgebracht naar 18 'Europese' woonhuizen met bijgebouwen aan de Prinses Irenelaan en Prins Bernhardlaan in de wijk Talang Semoet. Elk huis had 3 kamers, in ieder huis zaten 30 tot 50 personen. Het kamp was omheind met prikkeldraad. In september 1943 werd het kamp ontruimd naar het vrouwenkamp Poentjak Sekoening in Palembang.

lt. Miyauchi (april 1942-mei 1943); lt. Kato

Inheems politiepersoneel

mw. G.B. Hinch; mw. dr. J. McDowell; Moeder-overste Laurentia

Simons, J.E., In Japanese hands. Australian nurses als POWs (Melbourne 1985)
Warner, L. en J. Sandilands, Women beyond the wire. A story of prisoners of the Japanese 1942-45 (Londen 1982)
Kenny, C., Captives. Australian army nurses in Japanese prison camps (St. Lucia 1986)
Colijn, H., De kracht van een lied. Overleven in een vrouwenkamp (Franeker 1989)
Colijn, H., Song of survival. Women interned (Ashland 1995)
Bemmel, T. van, 50 jaar inzet voor Zuid-Sumatra (Nijmegen 1988)

• Toegang 400, Inv.nr. 2571

mannen; vrouwen en kinderen

RAPWI-kamp, De Concessie

Na de Japanse capitulatie werd Palembang onder Brits toezicht de voorlopige verzamelplaats voor ex-krijgsgevangenen en ex- burgergeïnterneerden uit Pakanbaroe en Belalau. Aanvankelijk konden zij vrij snel via Singapore worden geëvacueerd, maar vanaf september 1945 kwamen ca. 3.000 Nederlanders vast te zitten in een beschermde geallieerde enclave in het westen van de stad. Die bestond uit de woonwijk Talang Semoet, waar tijdens de Japanse bezetting ook burgers geïnterneerd waren geweest, en het KNIL-kampement ten westen van de Kraton. De woonwijk werd in november 1945 omgeven door prikkeldraad. Omdat het in de stad te gevaarlijk was, mochten bewoners de wijk niet verlaten. Voedsel kwam van de gaarkeuken en uit Rode Kruispakketten. In de woonwijk was een boerderij met 100 stuks melkvee. De ex-geïnterneerden uit Belalau hadden lange tijd een tekort aan kleren, omdat verstrekte Japanse kleding onbruikbaar was. In december werden vijf klassen lager onderwijs gestart. In de sociëteit waren toneelvoorstellingen, dansavonden en lezingen. Ook was er een bibliotheek gevestigd. De RAPWI verzorgde de Julianabode, waarin het radionieuws te vinden was. Nadat in oktober 1946 de eerste Nederlandse troepen landden en een geregelde luchtverbinding met Batavia op gang kwam, konden de ex-geïnterneerden uit de wijk alsnog worden geëvacueerd.

Britse militairen; Japanse soldaten

lt. J.D.N. Fremery